ประวัติความเป็นมา

ประวัติความเป็นมา
         ตำบลควนหนองคว้า เดิมเป็นหมู่ที่ ๖ ตำบลควนเกย หมู่ที่ ๕ ตำบลควนพังและหมู่ที่ ๘ ตำบลควนชุม อำเภอร่อนพิบูลย์ จังหวัดนครศรีธรรมราช ต่อมาเมื่อวันที่ ๙ มกราคม พ.ศ.๒๕๔๗ พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ตราพระราชกฤษฎีกา ตั้งอำเภอเพื่อประโยชน์แก่การปกครอง และความสะดวกของประชาชน โดยได้พระราชทานอนุญาตให้ใช้พระนามศาสตราจารย์ดร.สมเด็จพระเจ้าลูกเธอเจ้าฟ้าจุฬาภรณ์วลัยลักษณ์อัครราชกุมารเป็นชื่ออำเภอ ตำบลควนหนองคว้า จึงได้แยกพื้นที่มาจาก อำเภอร่อนพิบูลย์ จังหวัดนครศรีธรรมราช มาเป็นตำบลหนึ่งในหก อำเภอจุฬาภรณ์ จังหวัดนครศรีธรรมราช
ความเป็นมาของชื่อตำบลควนหนองคว้า นายเกียรติศักดิ์ แก้วประสิทธิ์ กำนันตำบลควนหนองคว้าเล่าว่าได้ตั้งชื่อ ตำบลตามชื่อสถานีรถไฟ ซึ่งเป็นสถานีแห่งเดียวในแถบพื้นที่บริเวณนั้นที่ผู้คนทั่วไปรู้จักกันดี นายประสิทธิ์ สงนุ่น อายุ ๕๘ ปี อยู่บ้านเลขที่ ๑๓๑ หมู่ ๒ ตำบลควนหนองคว้า เล่าว่าสมัยปี พ.ศ.๒๔๘๒ พรครูวิสุทธิพิบูลเขตเจ้าคณะอำเภอร่อนพิบูลย์เห็นว่าชาวบ้านลำหัก และบ้านดอนทรายทั้งสองบ้านดังกล่าวอยู่ห่างใกลจากเส้นทางสัญจรมากการเดินทางไป – มาไม่สะดวกและแถวบริเวณนั้นมีเส้นทางรถไฟตัดผ่าน ท่านจึงได้ริเริ่มที่จะขอตั้งสถานีรถไฟโดยการรวมตัวกันของชาวบ้าน ซึ่งในปี พ.ศ.๒๔๘๓ ทางการได้ตั้งเป็นป้ายจอดรับ-ส่งผู้โดยสารให้ โดยให้ซื้อตั๋วโดยสารบนรถไฟ เมื่อได้ตั้งป้ายรถไฟแต่ยังไม่มีชื่อป้าย ผู้คนในขณะนั้นจึงได้ขอให้ตั้งชื่อว่า”ป้ายรถไฟควนหนองคว้า” เนื่องจากป้ายรถไฟอยู่ระหว่างกลางทั้งสองหมู่บ้าน เมื่อผู้คนลงจากรถไฟแล้วไม่รู้จะไปทางไหนดีรู้สึกเคว้งคว้าง ไม่มีถนนหนทางให้เดินบริเวณพื้นที่ทั่วไปเป็นป่าที่มีสัตว์ร้ายมากมายเมื่อมองไปทางทิศตะวันตกจะเห็นควนตราบ ควนยวนคตและควนน้อย เมื่อมองไปทางทิศตะวันออกมีลักษณะเป็นเนินป่าและบริเวณบ้านเพิงมีหนองน้ำใหญ่ น้ำเปรี้ยว มองไปทางทิศเหนือจะเป็นควนลำหัก ป้ายรถไฟควนหนองคว้า จึงตั้งชื่อมาจากเมื่อผู้คนลงจากรถไฟแล้วไม่รู้จะเดินทางไปทางไหนดี มีควน มีหนองน้ำ เที่ยวคว้าหาทางไป การตั้งป้ายรถไฟคราวนั้น ได้ตั้งพร้อมกับโรงเรียนควนหนองคว้า ซึ่งได้สร้างขึ้น ๑ หลัง ต่อมาเมื่อปี พ.ศ.๒๔๘๕ โรงเรียนควนหนองคว้า โดนพายุฝนจึงได้ย้ายไปสร้างใหม่ที่บ้านลำหักและได้ชื่อว่าโรงเรียนบ้านลำหักและเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๙๘ ป้ายรถไฟควนหนองคว้า ทางการได้ชื่อตั้งชื่อให้เป็นสถานีรถไฟพร้อมมีการซื้อ-ขายตั๋วในการเดินทาง

อีกประเด็นหนึ่ง นายขอม ทิพย์โพธิ์ ชาวบ้านวังใส หมู่ที่ ๑ ตำบล      สามตำบล อำเภอจุฬาภรณ์ จังหวัดนครศรีธรรมราช ได้เล่าว่าพื้นที่บริเวณนี้ก่อนที่จะตั้งเป็นสถานีรถไฟ เป็นพื้นที่โล่งราบอยู่ ระหว่างควนและหนองน้ำใหญ่ เมื่อเข้าฤดูฝนฟ้าจะคำรามเสียงดังและเกิดฟ้าแลบฟ้าผ่าอยู่บ่อย ๆ เมื่อฝนตก ฟ้าแลบ ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นจะพากันวิ่งคว้าหาที่กำบัง ผู้คนจึงเรียกกันว่าควนหนองคว้า ตามลักษณะภูมิประเทศและปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ